یکی از اصطلاحات قرآنی وجه الله است. خداوند در چند جای قرآن از وجه الله سخن به میان آورده است. از جمله در آیات 115  و 272 سوره بقره و نیز آیات 38  و 39 سوره روم و هم چنین آیه 9 سوره انسان و در آیه 22 سوره رعد و آیه 20 سوره لیل نیز از «وجه ربه» و در آیه 27 سوره رحمن از «وجه ربک» از سخن به میان آمده است.
وجه واژه ای است که ما با مشتقاتی چون جهت و توجه و متوجه و مانند آن ها معنا و مفهوم آن را می شناسیم. وجه به معنای صورت و روی آدمی از آن لحاظ گفته شده که انسان برای شناخت و یا سخن گفتن متوجه آن جهت شده و چهره در چهره می کند.
خداوند در آیات پیش گفته برای خودش وجه به معنای چهره و جهتی که بدان متوجه می شویم اثبات می کند. البته شکی نیست که عنوان الله و یا ربک و ربه ناظر به مقام سوم از سه گانه های مقام ذات و صفات عین ذات و مقام فعل است؛ زیرا دو مقام نخست منطقه ممنوع است و درک و ادراکی برای انسان نیست؛ چرا که بیرون از علم و احاطه علمی ماست.
البته خداوند در آیه 115 سوره بقره می فرماید که همه جهات همان وجه الله و جهت خداست؛ زیرا همه هستی انوار و ظهوری از اظهار و فعل الهی است(نور، آیه 35) پس جهتی نیست که در آن خدا نباشد و یا دیده نشود؛ چرا که همه هستی آیات الله است.
با این همه برخی از جهات از برخی دیگر از جهات قوی تر و روشن تر برای انسان است؛ یعنی در حالی که هر چیزی و جهتی آیتی از آیات الله و وجه الله است، با این همه برخی از جهات برای بیننده آن یعنی انسان قوی تر و روشن تر است و به یک معنای آیت الله الکبری و نشانه بزرگ خداوندی است.
البته هر موجودی ماهیتی دارد که بر گرفته از حدود و مرزهای وجودی آن موجود است. همین حدود و مرزهای وجودی هر موجودی است که ماهیت آن را شکل می دهد. این گونه است وقتی وجود مطلق الهی بر چیزی می تابد، آن وجود به میزان ظرفیت خویش از خورشید وجود و انوار آن بهره می گیرد. همین میزان ظرفیت و بهره مندی هر موجودی همان مرزهایش را شکل می دهد که از آن به ماهیت هر چیزی یاد می شود.
پس وقتی موجودی به سوی خداوند باز می گردد، مرزهایش از میان می رود و دیگر ماهیتی نخواهد داشت؛ این همانند آن است که انسان به جهاتی چون نور کرمک شتاب بودن یا نور خورشید یا شمع یا لامپ و نورافکن و مانند آن ها توجهی نداشته باشد و به آن وجه مشترک یعنی نور توجه کند. در این صورت همه در همان امر مشترک یعنی نور بودن ، مساوی و یکسان خواهند بود. فنای اشیاء و موجودات به معنای حذف عناوین و اسمای تسمیه گذاری و نام گذاری شده است که تمایزات را موجب می شود. در این صورت تنها چیزی که می مانند همان وجودی است که جهت الله و وجه الله است. از این روست که خداوند می فرماید: کُلُّ مَنْ عَلَیْهَا فَانٍ وَیَبْقَى وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِکْرَامِ هر چه بر زمین‏ است فانى‏شونده است؛ و وجه و ذاتِ باشکوه و ارجمند پروردگارت باقى خواهد ماند.(رحمن، آیات 26 و 27) پس خداوند می فرماید هر حد و مرزی که برای موجودات است فانی می شود ولی آن وجه پروردگار که دارای صفت جلال و اکرام است باقی و برقرار است؛ از آن جایی که همه وجودات وجه الله و جهت و آیت الهی است، پس در همان جلال و اکرام خود باقی است و از میان نخواهد رفت. با این تفاوت که بقای موجودی چون انسان نوعی باقی استثنایی و خاص است.
توضیح این که : اگر انسان را خداوند کریم و اکرم با کرامت آفرید،(اسراء، آیه 70) و تعلیم داد و خلافت بخشید(علق، آیات 1 تا 4؛ بقره، آیات 30 تا 34) پس آن انسانی که کرامت خویش را حفظ کرد، با همان صفت جلال و اکرام به نزد خداوند می رود و در همان حالت با خداوند ملاقات می کند؛ چرا که این همان وجه اکرم و جهت کریم الهی است. پس اگر انسانی بخواهد بقای به مفهوم واقعی کلمه باشد، کرامت خویش را با تقوای الهی حفظ کند که معیار برتری انسان است.(حجرات، آیه 13)
به سخن دیگر، همان طوری که هستی و زمین و آسمان ها، بازتابی از فعل و نور الهی و مظهر و آیتی از آن است(نور، آیه 35) و وجه الله و وجه ربک بر اساس آیات پیش گفته است، انسان کامل وجه الله اکرم و جلال است.. چنان که خداوند در باره حضرت عیسی(ع) می فرماید: وَجِیهاً فِی الْدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَمِنَ الْمُقَرَّبِینَ؛ او در دنیا و آخرت وجیه و از مقربان است.(آل عمران، آیه 45) اهل بیت عصمت وطهارت نیز بر اساس روایات معتبر متواتر «وجیها عند الله» ، وجه الله و از مقربان هستند.